Апошнюю сваю лекцыю адмысловец прысвяціў аўтарцы з маладзейшага пакалення беларускіх літаратараў – Еве Вежнавец. На думку Андрэя Хадановіча – гэта адна з улюбёных сучасных пісьменніц сярод беларусаў.
Ва Уроцлаве працягваюцца публічныя лекцыі прысвечаныя беларускай літаратуры, якія ладзіць Уроцлоўскі дом літаратуры ў супрацы з Андрэем Хадановічам.
Чацвёртая сустрэча тычылася творчасці адной з найбольш папулярных беларускіх пісьменніц сучаснасці – Евы Вежнавец. Па словах Андрэя Хадановіча – пісьменніца прадстаўляе маладое пакаленне беларускай літаратары ў параўнанні з класікамі: Васілём Быкавым, Уладзімірам Караткевічам ці Святланай Алексівевіч, пра якіх ішла размова папярэднія разы. Больш за тое, Ева Вежнавец адна з найбольш улюбных чытачамі аўтарка, што не зусім чакана, бо аўтарка шмат піша пра трагічныя старонкі беларускай гісторыі ды асабістыя трагедыі беларусаў.
— Беларусь – гэта краіна частай змена ўлады, кожная новая знішчала праціўнікаў ды папярэднікаў. Так сталася з паўстанцамі 1863-га года, потым была трагедыя першай Сусветнай вайны, потым драма акупацыі. Далей аўтарка дазволілі дэгераізаваць Слуцкі збройны чын, які мы ўспрымалі як змагароў з бальшавіцкай ідэалогіяй. Аўтарка паказвае, што адназначных герояў супрацьпастаўленых нягоднікам – няма.
Анадрэй Хадановіч паспрабаваў адказаць на пытанне: адкуль у сучаснай беларускай пісьменніцы такая цяга да трагізму? Магчыма гэта ўплыў месца працы аўтаркі.
— Святлана працуе ў музеях трагічнай гісторыі: Музей Варшаўскага паўстання, Катыньскі музей, там вельмі блізка да смерці, дзе крычаць трагічнасць разломаў часу і цывілізацыі. Раз пораз гэта прарываецца і чытаецца ў ейных творах.
Менавіта так паказана гісторыя Беларусі ў рамане «Па што ідзеш Воўча», у якім мастацкае пераплятаецца з дакументальнасцю.
— Канцэнтраваны вобраз жахлівых смярцей, гісторыі нянавісці, гісторыя беларускага самазнішчэння са слабым намёкам на святло, калі два ворагі знайшлі ў сабе сілы прабачыць адно аднаму.
У звязку з гэтым прагучала пытанне да Андрэя Хадановіча, на якія мовы добры было б перакласці раман Евы Вежнавец. Лектар падкрэсліў, што гэта ўжо адбываецца і будзе адбудзецца нават без просьбаў ці пажаданняў з беларускага боку.
— Дзеецца штосьці фенаменальнае. Кніга знаходзіць сваіх перакладчыкаў. Раман ужо перакладзены на нарвежскую, шведскую, нямецкую і польскую. Гэта толькі за апошнія гады. Я думаю на большасць моў Еўропы кніжка перакладзецца.
На развітанне Андрэй Хадановіч дадаў, што такія сустрэчы пра літаратуру вельмі патрэбныя, каб дапамагчы беларусам у Польшчы насіць Радзіму ў сэрцы, а палякам – дазнавацца пра беларускую культуру і літаратуру, беларускія адметнасці.
Юры Ліхтаровіч